Od początku swego pontyfikatu Jan Paweł II, podobnie jak jego poprzednicy na Stolicy Piotrowej, zachęcał do odmawiania różańca. W dniu 29 października 1978 roku mówił do wiernych:

„Różaniec święty to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem. […] Można powiedzieć, że różaniec staje się jakby modlitewnym komentarzem do ostatniego rozdziału Konstytucji Vaticanum II Lumen Gentium, mówiącego o przedziwnej obecności Bogarodzicy w tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Oto bowiem na kanwie słów Pozdrowienia anielskiego (Ave Maria) przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Układają się one w całokształt tajemnic radosnych, bolesnych i chwalebnych i światła. Jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem poprzez to można by powiedzieć z Serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy są nam najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim”.

W dzisiejszych czasach, różaniec zaczyna kojarzyć się z modlitwą, która pozostaje domeną starszych osób. Niestety – trzeba przyznać, że coraz mniej ludzi odmawia tą piękną, tradycyjną modlitwę. Z drugiej strony jednak możemy zauważyć, że Różaniec wciąż jest żywy w Kościele! Zwłaszcza w naszej parafialnej wspólnocie, gdzie dzieci, młodzież i dorośli odmawiamy go codziennie po każdej Mszy świętej o godzinie 17.00. Zapraszamy do wspólnej modlitwy tych wszystkich, którzy jeszcze nie byli, abyśmy w jak największym gronie spełniali prośbę Maryi z Fatimy odmawiajcie codziennie Różaniec.